Smeltpuntje

Soms blijkt ineens dat je een brok met je meedraagt.
Een jarenlang toegedekte wond in je ziel,
of een plek in je lijf die z’n eigen gang gaat
dient zich ongevraagd aan en gooit je leven overhoop.
Nu het herkend is, ervaar je de kou en dreiging pas goed…

Als door warmte en aandacht zo’n ijsklomp in beweging komt,
lijkt aanvankelijk de ellende alleen maar toe te nemen.
Waar je eerst op kon staan, zak je nu doorheen,
wat keurig in de vorm zat, smelt tot een zee van tranen,
de mooie schone buitenkant wordt een vieze drab
met onverwachte uitglijders, en alles is donkerder geworden.

Als de vorst verdwenen is, kan – uiteindelijk – de bloei verschijnen.

52) 29-1-2013